« У 2020-м мы марылі рабіць у тэатры больш, чым тады было можна »
Бардухаеў-Арол
Андрэй
Тэкст: Анастасія Панкратава
Андрэй Бардухаеў-Арол
«У 2020-м мы марылі рабіць у тэатры больш, чым тады было можна»
тэкст: Анастасія Панкратава
У свой час гомельскія акторы Андрэй і Алеся Бардухаевы-Арлы сышлі з дзяржаўнага тэатру, бо не хацелі больш мірыцца з рэпертуарнаю закасцянеласцю ды абавязковымі ўзгадненнямі творчых пытанняў з мясцовымі чыноўнікамі. Сужэнцы заснавалі Team Theatre – творчую лабараторыю, дзе маглі эксперыментаваць з формай і матэрыялам. Паступова прыватная гомельская пляцоўка абрала кірунак на стварэнне імерсійных спектакляў для людзей з дадатковымі патрэбамі. Пры тэатры ўзнік дабрачынны фонд “Разам тут”. У 2020 годзе гомельскія ўлады закрылі ўнікальны праект, а Андрэю ды Алесі праз пагрозу арышту давялося з’ехаць з Беларусі. Пасля паўгода пакутаў і нявызначанасці дырэктар Team Theatre Андрэй Бардухаеў-Арол загаварыў пра вяртанне да тэатральнай творчасці: інклюзіўны тэатр адраджаецца – цяпер ужо ў польскай прасторы.
У свой час гомельскія акторы Андрэй і Алеся Бардухаевы-Арлы сышлі з дзяржаўнага тэатру, бо не хацелі больш мірыцца з рэпертуарнаю закасцянеласцю ды абавязковымі ўзгадненнямі творчых пытанняў з мясцовымі чыноўнікамі. Сужэнцы заснавалі Team Theatre – творчую лабараторыю, дзе маглі эксперыментаваць з формай і матэрыялам. Паступова прыватная гомельская пляцоўка абрала кірунак на стварэнне імерсійных спектакляў для людзей з дадатковымі патрэбамі. Пры тэатры ўзнік дабрачынны фонд “Разам тут”. У 2020 годзе гомельскія ўлады закрылі ўнікальны праект, а Андрэю ды Алесі праз пагрозу арышту давялося з’ехаць з Беларусі. Пасля паўгода пакутаў і нявызначанасці дырэктар Team Theatre Андрэй Бардухаеў-Арол загаварыў пра вяртанне да тэатральнай творчасці: інклюзіўны тэатр адраджаецца – цяпер ужо ў польскай прасторы.
Кампанію папярэджвалі: ці яны адмаўляюцца ад супрацы з намі, ці будуць мець праблемы з працаю на Гомельшчыне
2020 год пачынаўся для Team Theatre з добрых падзеяў: мы нарэшце атрымалі ад дзяржавы сталую пляцоўку на бескаштоўнай аснове, а таксама змаглі заснаваць дабрачынны фонд “Разам тут”, каб мець магчымасць дапамагаць людзям з дадатковымі патрэбамі. Яго праца была накіраваная на стварэнне безбар’ернага асяроддзя, якое аб’яднала б невідушчых і людзей са слабым зрокам, тых, хто дрэнна чуе, і глухіх, а таксама інвалідаў-вазочнікаў. Праца ішла ў чатырох напрамках: тэатр, музычныя імпрэзы, трэнінгі і майстар-класы.
Дзейнасць тэатру практычна з самага пачатку была звязаная са спектаклямі для людзей з дадатковымі патрэбамі. Праз год ад яго заснавання мы выйгралі конкурс сацыяльных праектаў Social Weekend. Там атрымалі свой першы грант: журы ўпадабала нашую прапанову зрабіць спектакль для невідушчых і людзей з праблемамі зроку. Збіраючы дакументы для абгрунтавання такой пастаноўкі, мы высветлілі, што на 2017 год у Беларусі было каля 25 тысяч асобаў з праблемамі зроку, і ўсе яны былі пазбаўленыя хоць нейкай магчымасці далучыцца да тэатральнага мастацтва.
Дзейнасць тэатру практычна з самага пачатку была звязаная са спектаклямі для людзей з дадатковымі патрэбамі. Праз год ад яго заснавання мы выйгралі конкурс сацыяльных праектаў Social Weekend. Там атрымалі свой першы грант: журы ўпадабала нашую прапанову зрабіць спектакль для невідушчых і людзей з праблемамі зроку. Збіраючы дакументы для абгрунтавання такой пастаноўкі, мы высветлілі, што на 2017 год у Беларусі было каля 25 тысяч асобаў з праблемамі зроку, і ўсе яны былі пазбаўленыя хоць нейкай магчымасці далучыцца да тэатральнага мастацтва.
Ідэяй спектаклю, у якім акцэнты са зрокавага ўспрымання перанесеныя на такія органы пачуццяў, як слых, нюх, дотык, зацікавіў мабільнага аператара “А1”. Пры іх падтрыманні ў 2018 годзе мы паставілі дзіцячы імерсійны спектакль “У казку можна і не верыць…” паводле п’есы Рагіма Мусаева, у аснове якой ляжала казка Андэрсана “Снежная каралева”. Тады мы змаглі набыць неабходнае абсталяванне, рэквізіт, замовіць спецыяльныя касцюмы, якія можна было “чуць” і адчуць навобмацак.
На жаль, узаемадзеянне з “А1” на тым нечакана і завершылася. Як сказаў мне адзін з менеджараў, гомельскае кіраўніцтва выставіла ўльтыматум: ці кампанія адмаўляецца ад супрацы з намі, ці ў яе будуць праблемы з працаю на Гомельшчыне. Мы чакалі нечага такога, бо да гэтага пакінулі дзяржаўны тэатр праз канфлікт з ідэолагам Гомельскага гарвыканкаму і разумелі, як да нас пасля гэтага будуць ставіцца гарадскія ўлады. Аднак працягвалі рабіць сваю справу.
Рэпертуар хутка павялічыўся да пяці імерсійных спектакляў для дарослых і дзвюх казак для малечы. У нас не было людзей у штаце, але пры тэатры стала працавалі 8 чалавек, якія займаліся ўсім – ад стварэння рэквізіту, касцюмаў і да выхаду на сцэну. Да таго практычна ў кожнай пастаноўцы былі задзеяныя два, тры акторы з гомельскіх дзяржаўных тэатраў.
І гэта амаль пры поўнай адсутнасці інфармацыйнага падтрымання мясцовых медыяў! Даходзіла да смешнага: пра Team Theatre актыўна расказвалі рэспубліканскія газеты і часопісы, здымала сюжэты пра наш праект цэнтральнае тэлебачанне, у той час як у Гомлі ніводнае выданне не мела права браць у нас інтэрв’ю.
На жаль, узаемадзеянне з “А1” на тым нечакана і завершылася. Як сказаў мне адзін з менеджараў, гомельскае кіраўніцтва выставіла ўльтыматум: ці кампанія адмаўляецца ад супрацы з намі, ці ў яе будуць праблемы з працаю на Гомельшчыне. Мы чакалі нечага такога, бо да гэтага пакінулі дзяржаўны тэатр праз канфлікт з ідэолагам Гомельскага гарвыканкаму і разумелі, як да нас пасля гэтага будуць ставіцца гарадскія ўлады. Аднак працягвалі рабіць сваю справу.
Рэпертуар хутка павялічыўся да пяці імерсійных спектакляў для дарослых і дзвюх казак для малечы. У нас не было людзей у штаце, але пры тэатры стала працавалі 8 чалавек, якія займаліся ўсім – ад стварэння рэквізіту, касцюмаў і да выхаду на сцэну. Да таго практычна ў кожнай пастаноўцы былі задзеяныя два, тры акторы з гомельскіх дзяржаўных тэатраў.
І гэта амаль пры поўнай адсутнасці інфармацыйнага падтрымання мясцовых медыяў! Даходзіла да смешнага: пра Team Theatre актыўна расказвалі рэспубліканскія газеты і часопісы, здымала сюжэты пра наш праект цэнтральнае тэлебачанне, у той час як у Гомлі ніводнае выданне не мела права браць у нас інтэрв’ю.
Ідэяй спектаклю, у якім акцэнты са зрокавага ўспрымання перанесеныя на такія органы пачуццяў, як слых, нюх, дотык, зацікавіў мабільнага аператара “А1”. Пры іх падтрыманні ў 2018 годзе мы паставілі дзіцячы імерсійны спектакль “У казку можна і не верыць…” паводле п’есы Рагіма Мусаева, у аснове якой ляжала казка Андэрсана “Снежная каралева”. Тады мы змаглі набыць неабходнае абсталяванне, рэквізіт, замовіць спецыяльныя касцюмы, якія можна было “чуць” і адчуць навобмацак.
На жаль, узаемадзеянне з “А1” на тым нечакана і завершылася. Як сказаў мне адзін з менеджараў, гомельскае кіраўніцтва выставіла ўльтыматум: ці кампанія адмаўляецца ад супрацы з намі, ці ў яе будуць праблемы з працаю на Гомельшчыне. Мы чакалі нечага такога, бо да гэтага пакінулі дзяржаўны тэатр праз канфлікт з ідэолагам Гомельскага гарвыканкаму і разумелі, як да нас пасля гэтага будуць ставіцца гарадскія ўлады. Аднак працягвалі рабіць сваю справу.
Рэпертуар хутка павялічыўся да пяці імерсійных спектакляў для дарослых і дзвюх казак для малечы. У нас не было людзей у штаце, але пры тэатры стала працавалі 8 чалавек, якія займаліся ўсім – ад стварэння рэквізіту, касцюмаў і да выхаду на сцэну. Да таго практычна ў кожнай пастаноўцы былі задзеяныя два, тры акторы з гомельскіх дзяржаўных тэатраў.
І гэта амаль пры поўнай адсутнасці інфармацыйнага падтрымання мясцовых медыяў! Даходзіла да смешнага: пра Team Theatre актыўна расказвалі рэспубліканскія газеты і часопісы, здымала сюжэты пра наш праект цэнтральнае тэлебачанне, у той час як у Гомлі ніводнае выданне не мела права браць у нас інтэрв’ю.
На жаль, узаемадзеянне з “А1” на тым нечакана і завершылася. Як сказаў мне адзін з менеджараў, гомельскае кіраўніцтва выставіла ўльтыматум: ці кампанія адмаўляецца ад супрацы з намі, ці ў яе будуць праблемы з працаю на Гомельшчыне. Мы чакалі нечага такога, бо да гэтага пакінулі дзяржаўны тэатр праз канфлікт з ідэолагам Гомельскага гарвыканкаму і разумелі, як да нас пасля гэтага будуць ставіцца гарадскія ўлады. Аднак працягвалі рабіць сваю справу.
Рэпертуар хутка павялічыўся да пяці імерсійных спектакляў для дарослых і дзвюх казак для малечы. У нас не было людзей у штаце, але пры тэатры стала працавалі 8 чалавек, якія займаліся ўсім – ад стварэння рэквізіту, касцюмаў і да выхаду на сцэну. Да таго практычна ў кожнай пастаноўцы былі задзеяныя два, тры акторы з гомельскіх дзяржаўных тэатраў.
І гэта амаль пры поўнай адсутнасці інфармацыйнага падтрымання мясцовых медыяў! Даходзіла да смешнага: пра Team Theatre актыўна расказвалі рэспубліканскія газеты і часопісы, здымала сюжэты пра наш праект цэнтральнае тэлебачанне, у той час як у Гомлі ніводнае выданне не мела права браць у нас інтэрв’ю.
На апошні інклюзіўны баль, якога нам так і не далі правесці, збіраліся завітаць 250 чалавек
Мы ж працягвалі працаваць, бо ўжо дакладна бачылі сваю мэту – стварыць нейкую інклюзіўную прастору ў Гомлі. Мы адчувалі запатрабаванасць публікі. Прынамсі на апошні інклюзіўны баль, якога нам так і не далі правесці, збіраліся завітаць 250 чалавек. Такога кшталту імпрэза для людзей з дадатковымі патрабаваннямі магло стаць найбуйнейшым у Гомлі, а можа, і не толькі ў ім.
Рэзананс ад дзейнасці Team Theatre не дазволіў гомельскім уладам проста так ад нас адмахнуцца. Ім давялося прызнаць існаванне тэатру, што займаецца інклюзіяй. У 2019-м дзяржава выдала нам залу на 45 месцаў пры Палацы культуры “Беліцкі”.
У 2020 годзе мы марылі рабіць у тэатры больш, чым тады было можна. Па-першае, хацелася, каб спектаклі былі даступныя большай колькасці людзей. Па-другое, інклюзіўнаму тэатру не дапякала цэнзура, аднак добра адчувалася: калі паставім нешта не так, як падаецца “правільным” чыноўнікам, то страцім пляцоўку. Таму мы поўніліся спадзяваннямі, што з беларускіх тэатраў знікне замацаваная ідэалагічная структура і пастаянны кантроль.
Вядома, мы з жонкаю разумелі, што нашыя чаканні даволі эфемерныя. Было б надзвычай проста, калі б усе праблемы ў культуры Гомельшчыны спараджаў нейкі адзін чалавек. Тады яго можна было б пасунуць – і ўсё адразу б змянілася. Не ведаю, як у іншых гарадах, але ў Гомлі доўгія гады існавала вялікая закасцянелая сістэма, якая цалкам адсочвала, што можна ставіць, каго браць ці не ў тэатр. Імгненна змяніць такі механізм надзвычай складана.
Да таго ж у краіне з пэўнага часу культуру падмянялі ідэалогіяй, і апошняя паступова сталася галоўным крытэрам працы творцаў. Для гэтай мэты яшчэ ў канцы нулявых па ўсёй краіне аддзелы культуры ператваралі ва ўпраўленні ідэалагічнай працы, культуры і справаў моладзі, а на пасады іх кіраўнікоў усё часцей пачалі прызначаць ідэолагаў.
Аднак у 2020-м у нас, як і ўва ўсіх, была глабальная надзея, усё здавалася аптымістычным і досыць рэальным. Пачынаючы з траўня таго года, мы актыўна бралі ўдзел у палітычным жыцці краіны, а таксама будавалі вялікія творчыя планы. Акрамя інклюзіўнага балю, літаральна ў верасні таго года павінна была адбыцца прэм’ера з удзелам невідушчых актораў. Аднак адным росчыркам пяра нашыя памкненні былі перакрэсленыя.
Рэзананс ад дзейнасці Team Theatre не дазволіў гомельскім уладам проста так ад нас адмахнуцца. Ім давялося прызнаць існаванне тэатру, што займаецца інклюзіяй. У 2019-м дзяржава выдала нам залу на 45 месцаў пры Палацы культуры “Беліцкі”.
У 2020 годзе мы марылі рабіць у тэатры больш, чым тады было можна. Па-першае, хацелася, каб спектаклі былі даступныя большай колькасці людзей. Па-другое, інклюзіўнаму тэатру не дапякала цэнзура, аднак добра адчувалася: калі паставім нешта не так, як падаецца “правільным” чыноўнікам, то страцім пляцоўку. Таму мы поўніліся спадзяваннямі, што з беларускіх тэатраў знікне замацаваная ідэалагічная структура і пастаянны кантроль.
Вядома, мы з жонкаю разумелі, што нашыя чаканні даволі эфемерныя. Было б надзвычай проста, калі б усе праблемы ў культуры Гомельшчыны спараджаў нейкі адзін чалавек. Тады яго можна было б пасунуць – і ўсё адразу б змянілася. Не ведаю, як у іншых гарадах, але ў Гомлі доўгія гады існавала вялікая закасцянелая сістэма, якая цалкам адсочвала, што можна ставіць, каго браць ці не ў тэатр. Імгненна змяніць такі механізм надзвычай складана.
Да таго ж у краіне з пэўнага часу культуру падмянялі ідэалогіяй, і апошняя паступова сталася галоўным крытэрам працы творцаў. Для гэтай мэты яшчэ ў канцы нулявых па ўсёй краіне аддзелы культуры ператваралі ва ўпраўленні ідэалагічнай працы, культуры і справаў моладзі, а на пасады іх кіраўнікоў усё часцей пачалі прызначаць ідэолагаў.
Аднак у 2020-м у нас, як і ўва ўсіх, была глабальная надзея, усё здавалася аптымістычным і досыць рэальным. Пачынаючы з траўня таго года, мы актыўна бралі ўдзел у палітычным жыцці краіны, а таксама будавалі вялікія творчыя планы. Акрамя інклюзіўнага балю, літаральна ў верасні таго года павінна была адбыцца прэм’ера з удзелам невідушчых актораў. Аднак адным росчыркам пяра нашыя памкненні былі перакрэсленыя.
Давялося папрацаваць сантэхнікам
У жніўні праз актыўную грамадзянскую пазіцыю нас пазбавілі той самай доўгачаканай пляцоўкі. За гады працы Team Theatre разжыўся касцюмамі, дэкарацыямі, тэхнікай – гэта ўсё давялося прыстройваць па знаёмых. У нас з жонкаю засталася адзіная крыніца існавання – праца на чвэрць стаўкі ў Гомельскім цэнтры інклюзіўнай культуры. Маючы трох дзяцей, жонка атрымлівала 60 долараў, а я крыху больш – 90. Аднак усё яшчэ спадзяваліся на перамены. Працягвалі весці актыўнае грамадскае жыццё, пакуль нам адкрытым тэкстам не сказалі: даражэнькія, калі цягам двух тыдняў вы не з’едзеце з Беларусі, будзеце таптаць нары.
Тэрмін быў жорстка пазначаны, але ў нашым календары праз дзень ад таго дэдлайну значылася прэм’ера з акторам, у якога моцнае парушэнне слыху, у Цэнтры інклюзіўнай культуры. Ці маглі мы яго кінуць?! На спектаклі мы чакалі, што нас вось-вось забяруць. На нашае шчасце, здолелі адыграць гэты паказ, а наступным днём выправіліся ў Польшчу.
Калі шчыра, тыя першыя паўгода ў Варшаве былі для нас сапраўдным кашмарам. Мы з’ехалі практычна ні з чым, на новым месцы трэба было ўсё пачынаць з нуля. Ішлося даслоўна пра выжыванне, таму я браўся за любую працу. Давялося пабываць сантэхнікам, мерчандайзерам, статыстам на здымачных пляцоўках. Але нават у такіх акалічнасцях мы з жонкаю працягвалі валанцёрыць для Беларусі: агучвалі ролікі, рабілі дабрачынным арганізацыям сайты.
Гэта быў наш парыў. Натуральна, мы хацелі дапамагчы і рабілі што маглі.
Тэрмін быў жорстка пазначаны, але ў нашым календары праз дзень ад таго дэдлайну значылася прэм’ера з акторам, у якога моцнае парушэнне слыху, у Цэнтры інклюзіўнай культуры. Ці маглі мы яго кінуць?! На спектаклі мы чакалі, што нас вось-вось забяруць. На нашае шчасце, здолелі адыграць гэты паказ, а наступным днём выправіліся ў Польшчу.
Калі шчыра, тыя першыя паўгода ў Варшаве былі для нас сапраўдным кашмарам. Мы з’ехалі практычна ні з чым, на новым месцы трэба было ўсё пачынаць з нуля. Ішлося даслоўна пра выжыванне, таму я браўся за любую працу. Давялося пабываць сантэхнікам, мерчандайзерам, статыстам на здымачных пляцоўках. Але нават у такіх акалічнасцях мы з жонкаю працягвалі валанцёрыць для Беларусі: агучвалі ролікі, рабілі дабрачынным арганізацыям сайты.
Гэта быў наш парыў. Натуральна, мы хацелі дапамагчы і рабілі што маглі.
Праблема шмат якіх беларускіх актораў за мяжою – татальнае няведанне мовы
Глынуць свежага паветра ўдалося, толькі трапіўшы на рэзідэнцыю ў польскі тэатры TR Warszawa. У яе межах мы выпусцілі свой першы спектакль у Польшчы – “Вярцінскі. Эміграцыя”. Гэты матэрыял выбралі арганізатары, мы ж разам з яшчэ адной акторскаю параю з Беларусі – Андрэем і Дар’яю Новікамі – дадалі да выказванняў Вярцінскага свой эмігранцкі досвед.
Падчас рэзідэнцыі нам з жонкаю пашчасціла адглядзець увесь рэпертуар TR Warszawa. Амаль пасля кожнага спектаклю гаварылі адно аднаму: “Вось гэтак сама мы рабілі ў Гомлі!” Мы прытрымліваліся такога ж пошуку нечага новага, некласічнага. Толькі ў Варшаве творчы эксперымент падмацаваны шыкоўнаю матэрыяльнаю базаю, чаго нам у Гомлі вельмі бракавала. Тут мы слінкі глыталі: з годным тэхнічным забеспячэннем відовішча атрымліваецца больш эфектным, таму ўзаемадзеянне з гледачом узмацнілася разоў у пяць!
Падчас рэзідэнцыі нам з жонкаю пашчасціла адглядзець увесь рэпертуар TR Warszawa. Амаль пасля кожнага спектаклю гаварылі адно аднаму: “Вось гэтак сама мы рабілі ў Гомлі!” Мы прытрымліваліся такога ж пошуку нечага новага, некласічнага. Толькі ў Варшаве творчы эксперымент падмацаваны шыкоўнаю матэрыяльнаю базаю, чаго нам у Гомлі вельмі бракавала. Тут мы слінкі глыталі: з годным тэхнічным забеспячэннем відовішча атрымліваецца больш эфектным, таму ўзаемадзеянне з гледачом узмацнілася разоў у пяць!
Занурэнне ў тэатральную прастору дапамагло нам ізноў паверыць у свае сілы. Праблема шмат якіх беларускіх актораў за мяжою – татальнае няведанне мовы. Складана ўбудавацца ў тамтэйшае тэатральнае асяроддзе, калі не можаш карыстацца галоўнай акторскаю зброяй – словам. Вядома, можна спрабаваць выстройваць фокус сваёй працы выключна на такіх жа эмігрантаў, як і ты сам. Аднак хочацца большага: стацца паўнавартасным чальцом тутэйшага грамадства. У тым ліку мастацкага.
Рэзідэнцыя натхніла нас з жонкаю пачаць ізноў складаць творчыя планы. Пры падтрыманні Беларускага моладзевага хабу мы атрымалі грант, з дапамогай якога аднаўляем Team Theatre. 4 і 5 чэрвеня на сцэне TR Warszawa загучыць перанесены з Гомля спектакль-занурэнне “Вераскавы мёд” паводле п’есы гомельскага драматурга Ульяны Міхальцовай. Хто б мог падумаць, што балада Стывэнсана пра годнасць, гонар і высакароднасць так актуальна загучыць на фоне падзеяў ва Украіне…
Аднак нават трагічнае заканчэнне літаратурнай гісторыі ўсё роўна дае надзею: мы імкнемся расказаць, што, як бы жудасна ні было, чалавек з усім зможа справіцца. Нават у сітуацыі, калі, здавалася б, выхаду няма.
Рэзідэнцыя натхніла нас з жонкаю пачаць ізноў складаць творчыя планы. Пры падтрыманні Беларускага моладзевага хабу мы атрымалі грант, з дапамогай якога аднаўляем Team Theatre. 4 і 5 чэрвеня на сцэне TR Warszawa загучыць перанесены з Гомля спектакль-занурэнне “Вераскавы мёд” паводле п’есы гомельскага драматурга Ульяны Міхальцовай. Хто б мог падумаць, што балада Стывэнсана пра годнасць, гонар і высакароднасць так актуальна загучыць на фоне падзеяў ва Украіне…
Аднак нават трагічнае заканчэнне літаратурнай гісторыі ўсё роўна дае надзею: мы імкнемся расказаць, што, як бы жудасна ні было, чалавек з усім зможа справіцца. Нават у сітуацыі, калі, здавалася б, выхаду няма.
Спрабуем зрабіць частку тэксту па-польску, каб пастаноўка была даступная і мясцовым гледачам
TR Warszawa просіць зрабіць “Вераскавы мёд” яшчэ і з польскімі акторамі, каб пакінуць наш спектакль у рэпертуары іх тэатру. З замежнымі калегамі цікава працаваць, хоць, відавочна, ёсць нюансы. Беларуская і польская акторскія школы крыху адрозніваюцца ў тэхнічных момантах, напрыклад, у падачы голасу. Складана апісаць гэтыя тонкасці, аднак на сцэне, калі на адной пляцоўцы сыходзяцца польскі і беларускі артысты, адразу – незалежна ад мовы, на якой гаворыць чалавек, – робіцца ясна, хто з двух – беларус. Праз гэта неяк па-іншаму выбудоўваецца нават сюжэтны канфлікт, самі адрозненні дадаюць новыя адценні ўсёй пастаноўцы, таму я імкнуся іх захоўваць.
Мы яшчэ не так шмат узаемадзейнічаем з польскаю тэатральнаю грамадскасцю, аднак тыя дзеячы, з якімі мы перасякаліся, сапраўды натхняюць. Я бачу, як у польскім калектыве ўсе зацікаўленыя вынікам, разам робяць адну справу і нікому не напляваць на будучую пастаноўку. Адразу ўспамінаюцца айчынныя дзяржаўныя тэатры. Прынамсі я змяніў тры і раз за разам сутыкаўся з тым, што кожны з цэхаў займаецца нечым сваім. Стандартная карціна: рэжысёр песціць задуму, акторы рухаюцца ў сваім напрамку, спектакль жыве ўвогуле адмысловым жыццём. У польскім тэатры такога і ўявіць нельга.
Да слова, мы і самі спрабуем зрабіць частку тэксту па-польску, каб пастаноўка была даступная і мясцовым гледачам. А на прэм’еру запрашаем кіраўніцтва таварыства невідушчых Польшчы. Спадзяемся, што пасля прагляду яны зацікавяцца супрацай. У Польшчы для нас сапраўды вялікае поле для дзейнасці, бо такіх паўнавартасных атмасферных спектакляў мы тут пакуль не сустракалі.
Мы яшчэ не так шмат узаемадзейнічаем з польскаю тэатральнаю грамадскасцю, аднак тыя дзеячы, з якімі мы перасякаліся, сапраўды натхняюць. Я бачу, як у польскім калектыве ўсе зацікаўленыя вынікам, разам робяць адну справу і нікому не напляваць на будучую пастаноўку. Адразу ўспамінаюцца айчынныя дзяржаўныя тэатры. Прынамсі я змяніў тры і раз за разам сутыкаўся з тым, што кожны з цэхаў займаецца нечым сваім. Стандартная карціна: рэжысёр песціць задуму, акторы рухаюцца ў сваім напрамку, спектакль жыве ўвогуле адмысловым жыццём. У польскім тэатры такога і ўявіць нельга.
Да слова, мы і самі спрабуем зрабіць частку тэксту па-польску, каб пастаноўка была даступная і мясцовым гледачам. А на прэм’еру запрашаем кіраўніцтва таварыства невідушчых Польшчы. Спадзяемся, што пасля прагляду яны зацікавяцца супрацай. У Польшчы для нас сапраўды вялікае поле для дзейнасці, бо такіх паўнавартасных атмасферных спектакляў мы тут пакуль не сустракалі.
У замежжы беларускія акторы адно аднаго вельмі падтрымліваюць
Акрамя рэпетыцыяў на сцэне TR Warszawa “Вераскавага мёду”, мы з Алесяю бяром удзел у чарговай паўгадавой рэзідэнцыі. Яшчэ рыхтуемся да магчымых гастроляў у Нямеччыну. Мы цалкам занураныя ў творчы працэс, таму часу на нешта яшчэ амаль не застаецца. На сямейнай нарадзе пастанавілі, што Алеся часова прыпыніць сваю валанцёрскую дзейнасць. Яна шмат якім арганізацыям дапамагала, але гэта праца забірала ў яе час і ад творчасці, і ад сям’і. Цяпер жа хочацца сканцэнтравацца на галоўнай справе нашага жыцця.
Дарэчы, у Варшаве не пакідае адчуванне, што большасць айчынных актораў – за межамі Беларусі. Прычым з’ехала найлепшая частка творцаў. І скажу: беларускія акторы адно аднаго вельмі падтрымліваюць, пачынаючы ад фінансавай дапамогі і заканчваючы творчымі праектамі. Першапачатковы эмігранцкі шок паступова мінае, таму мы паціху пачынаем узаемадзейнічаць.
Нарастае агульнае жаданне зрабіць у замежжы беларускі тэатр.
З’яўленне ў польскай афішы назвы Team Theatre дае нам надзею, што ўсё ў нас павінна атрымацца. Ёсць адчуванне: калі тэатр не памёр, то і мы зможам вярнуцца.
Дарэчы, у Варшаве не пакідае адчуванне, што большасць айчынных актораў – за межамі Беларусі. Прычым з’ехала найлепшая частка творцаў. І скажу: беларускія акторы адно аднаго вельмі падтрымліваюць, пачынаючы ад фінансавай дапамогі і заканчваючы творчымі праектамі. Першапачатковы эмігранцкі шок паступова мінае, таму мы паціху пачынаем узаемадзейнічаць.
Нарастае агульнае жаданне зрабіць у замежжы беларускі тэатр.
З’яўленне ў польскай афішы назвы Team Theatre дае нам надзею, што ўсё ў нас павінна атрымацца. Ёсць адчуванне: калі тэатр не памёр, то і мы зможам вярнуцца.
Акрамя рэпетыцыяў на сцэне TR Warszawa “Вераскавага мёду”, мы з Алесяю бяром удзел у чарговай паўгадавой рэзідэнцыі. Яшчэ рыхтуемся да магчымых гастроляў у Нямеччыну. Мы цалкам занураныя ў творчы працэс, таму часу на нешта яшчэ амаль не застаецца. На сямейнай нарадзе пастанавілі, што Алеся часова прыпыніць сваю валанцёрскую дзейнасць. Яна шмат якім арганізацыям дапамагала, але гэта праца забірала ў яе час і ад творчасці, і ад сям’і. Цяпер жа хочацца сканцэнтравацца на галоўнай справе нашага жыцця.
Дарэчы, у Варшаве не пакідае адчуванне, што большасць айчынных актораў – за межамі Беларусі. Прычым з’ехала найлепшая частка творцаў. І скажу: беларускія акторы адно аднаго вельмі падтрымліваюць, пачынаючы ад фінансавай дапамогі і заканчваючы творчымі праектамі. Першапачатковы эмігранцкі шок паступова мінае, таму мы паціху пачынаем узаемадзейнічаць.
Нарастае агульнае жаданне зрабіць у замежжы беларускі тэатр.
З’яўленне ў польскай афішы назвы Team Theatre дае нам надзею, што ўсё ў нас павінна атрымацца. Ёсць адчуванне: калі тэатр не памёр, то і мы зможам вярнуцца.
Дарэчы, у Варшаве не пакідае адчуванне, што большасць айчынных актораў – за межамі Беларусі. Прычым з’ехала найлепшая частка творцаў. І скажу: беларускія акторы адно аднаго вельмі падтрымліваюць, пачынаючы ад фінансавай дапамогі і заканчваючы творчымі праектамі. Першапачатковы эмігранцкі шок паступова мінае, таму мы паціху пачынаем узаемадзейнічаць.
Нарастае агульнае жаданне зрабіць у замежжы беларускі тэатр.
З’яўленне ў польскай афішы назвы Team Theatre дае нам надзею, што ўсё ў нас павінна атрымацца. Ёсць адчуванне: калі тэатр не памёр, то і мы зможам вярнуцца.
Цяпер я добра разумею, якім можна задумаць спектакль у Гомлі, калі б там мець тыя пастановачныя магутнасці, што ёсць у Польшчы. Насамрэч для плённай працы было б дастаткова, калі б у мяне з’явілася магчымасць ствараць дома тое, што я раблю ў Варшаве.
Досвед нечаканага пераезду за мяжу, спробы пачаць усё нанава вучаць не адступаць і не здавацца. Насамрэч гэта каласальны досвед і моцная праверка: а ці сапраўды ты можаш? Ці займаўся тым, чым павінен?
Цяпер я добра разумею, якім можна задумаць спектакль у Гомлі, калі б там мець тыя пастановачныя магутнасці, што ёсць у Польшчы. Насамрэч для плённай працы было б дастаткова, калі б у мяне з’явілася магчымасць ствараць дома тое, што я раблю ў Варшаве.
Досвед нечаканага пераезду за мяжу, спробы пачаць усё нанава вучаць не адступаць і не здавацца. Насамрэч гэта каласальны досвед і моцная праверка: а ці сапраўды ты можаш? Ці займаўся тым, чым павінен?
Падтрымаць беларускіх дзеячаў культуры, якія зазналі рэпрэсіі, ды іх новыя праекты