Паэзія, якая нараджалася падчас пратэстаў, была паэзія траўмы. Калі згадваю, слёзы падступаюць да вачэй. Гэта была паэзія такога глыбіннага болю, як быццам ты ціха выеш, бо не можаш выказаць і не можаш маўчаць. Вершаў наагул пісалася няшмат, і, я лічу, гэта нармальна.
Але была такая паэтычная серыя, калі мы з фатографкай узялі шэсць ключавых пунктаў першых дзён пратэстаў і мэтанакіравана на іх з'ездзілі. Я была ў белай сукенцы, яе мне падарыў мой сябар, якога скралі, збівалі і катавалі 11 жніўня. Гэта была шлюбная сукенка ягонай бабулі, што, мне здаецца, вельмі сімвалічна.
Не ўва ўсіх гэтых месцах я была падчас падзеяў. Таму, напрыклад, каб напісаць пра тое, што адбывалася на стэле 9 жніўня, мне трэба было паглядзець двухгадзіннае відэа адтуль. Гэта быў троху гвалт з сябе, але так было трэба. Тыя вершы і адчуваюцца па-іншаму, яны больш тэхнічныя, чым жывыя, але ў іх такая мэта.