Тэма рэвалюцыяў у рамане з’явілася не выпадкова. У кнізе згадваюцца падзеі ў Мінску ў 2010 годзе і ў Кіеве ў 2014-м, якія моцна на мяне паўплывалі. Памятаю, як на мінскай Плошчы я пабачыла нерэальную колькасць людзей – тысячаў 40 ці 50, якіх тым жа вечарам разагналі. Пасля я ўсю ноч сядзела ў інтэрнэце, не магла заснуць, чытала, каго збілі, колькі затрымалі, хто знік. А на наступны дзень я прыйшла на працу, перамовілася з калегамі і зразумела, што яны былі абсалютна не ў курсе таго, што адбываецца, усё прайшло міма.
Гэты дысананс траўмаваў мяне, выклікаў дэпрэсію ды апатыю. У 2014 годзе я вельмі суперажывала ўкраінцам, думала, калі нам не ўдалося – хай удасца ім. Падзеі Майдану моцна натхнілі, а з другога боку, і ранілі. Бо людзі не пабаяліся, выйшлі змагацца за сваё разуменне свабоды. Усё было страшна, драматычна, крывава. І ў выніку, адстаяўшы свой выбар, яны атрымалі вайну ды анексаваны Крым.