Пра заробак я маўчу. За месяц я атрымлівала 300 рублёў, гэта сёння крыху больш за 100 долараў. У тэатры мяне доўгі час трымала толькі тое, што на мае спектаклі прыходзілі людзі, ім падабалася мая творчасць. Я хацела спяваць для беларусаў, бо іншага тэатру ў нас у краіне няма. Але я не раб, а вольны чалавек, і з дзяцінства сябе такой лічу. Я котка, якая гуляе сама па сабе. Мяне нельга прывучыць да чаго-небудзь ці прыручыць. У школе, каледжы, акадэміі музыкі з цябе выбіваюць асобу. Ты прывыкаеш і жывеш з гэтым. Але потым, калі выязджаеш за мяжу і бачыш, якая там свабода, разумееш: так жыць нельга.
Я хачу быць свабодным мастаком, бо я ж творчы чалавек. Чаму нейкі ідэалагічны савет павінен сядзець і прымаць маю оперную партыю?
Таму я пачала змагацца з гэтаю сістэмаю. Не слухалася загадаў кіраўніцтва, праз што былі пастаянныя сваркі. Пазней мне неяк удалося дамовіцца з былым дырэктарам Уладзімірам Грыдзюшкам, мы прыйшлі да нейкага агульнага назоўніка. Ён разумеў, што я патрэбная тэатру, бо мяне любіць публіка, а вось з мастацкім кіраўніком Валянцінам Елізаравым у нас не заладзілася.
Калі я спрабавала з ім паразмаўляць пра годную аплату сваёй працы, ён сказаў мне, што я ніхто. І гэта стала апошняю кропляй. У той жа дзень я звольнілася. Для мяне гэта зрабіць было нескладана: я разумела, што мой голас заўсёды зможа мяне пракарміць. Калі мы пераможам, я адразу ж папрашу міністра культуры, каб ён аднавіў мяне на пасадзе салісткі опернага тэатру. Бо я хачу спяваць беларусам у сябе на радзіме. Яны маюць патрэбу ў гэтым і часта пішуць мне: “Маргарыта, пакуль вас не адновяць на пасадзе саліста, я не буду хадзіць у оперны тэатр”. Такі вось народны байкот.