Я вельмі здзівілася, калі пабачыла, колькі людзей прыйшло на выбарчыя ўчасткі ўвечары 9 жніўня, каб аспрэчыць афіцыйную версію вынікаў выбараў. Здзівіла, як шмат людзей выйшла на вуліцы. І я адчула: о, штосьці новенькае!
Бо заўсёды былі змагары, але раней ты збольшага ведаў, хто выйдзе. Актыўны пласт быў заўважны. Тут выйшлі новыя людзі, і я адчула, што зусім па-іншаму можа развярнуцца гісторыя. Так і адбылося.
У мяне было вельмі шмат надзеяў. І эйфарыя, якую я адчувала падчас шэсцяў… Гэта немагчыма параўнаць ні з якім псіхадэлічным досведам.
Можа быць, гэта гучыць досыць дзіўна, але я вельмі ўдзячная свайму лёсу і часу за тое, што я мела доступ да гэтых перажыванняў. Бо да рэвалюцыі я думала: ну што для мяне Беларусь? Гэта радзіма, гэта кантэкст, кантэнт, народная творчасць. Але я не адчувала сябе часткаю нацыі. Мне падавалася, што нацыя – гэта філасофскі канструкт для маніпуляцыі грамадскаю свядомасцю.
Але калі я першы раз апынулася ўсярэдзіне шэсця, гэта быў вельмі моцны досвед. На ўзроўні і цела, і мыслення. Эмацыйна гэта проста невераемны шок. Я адчула, што такое нацыя: нібыта я ведаю гэтых людзей даўно.
Гэта была як святая оргія. Не ведаю, як гэта лепей апісаць. Калі цела трымціць, калі ў кожнага закаханы, калі вочы ў вочы, твае грудзі распірае ад гэтага натхнення, ад любові, захаплення, надзеі, веры. Ўаў! Псіхолагі тлумачылі гэта так, што звычайны трывожны беларус, калі трапляе ў шэсце, – як пад кайфам. І людзі падселі і хадзілі.