Тут не толькі ва ўзросце рэч. Рэч у досведзе, і падзеі 2020 года робяць менавіта наш досвед унікальным. Такога больш няма ні ў кога, нават у 40-гадовага барадатага дзядзечкі-рэжысёра з Амерыкі. І гэты досвед варты таго, каб пра яго расказалі і паказалі. Нават у наіўным ключы, бо гэта можа адгукнуцца шмат у кім.
Спекуляцыя на тэме Беларусі? Усе тэмы – спекуляцыя, нават фемінізм. Але я выказваюся на гэтую тэму не таму, што кіруюся трэндам, а таму, што я жанчына і для мяне гэта важна. Гэтак сама я кажу пра Беларусь. Бо я з Беларусі.
Праект Revolution першапачаткова адбыўся, бо мне трэба было выказацца не толькі пра 2020 год, а пра ўсе тыя гады ў Беларусі, калі я ў сабе душыла мастацтва. Увесь той час я не магла займацца творчасцю. Пра ўсё, што я рабіла ў Беларусі… Мне падавалася, што там ёсць палітычны кантэкст, яго можна вельмі лёгка знайсці і мяне за гэта пасадзіць у турму. А вось цяпер хочацца сказаць пра ўсё. Як толькі праект скончыцца, значыць, мне пра гэта больш няма чаго казаць.
Маша: Цяпер я не магу вярнуцца дадому, але вельмі хачу туды. Дом – там, дзе твая сямʼя, а мая сямʼя – у Светлагорску. Як толькі зʼявіцца магчымасць, не ведаю, на якіх крылах, але я палячу да сваёй сямʼі. Буду піць віно па дарозе і радавацца.
Даша: Калі я зʼязджала ў 2020 годзе, нібыта бачыла іншых беларусаў. Там былі салідарнасць, падтрымка, вера ў будучыню, жаданне змагацца. Але потым ружовыя акуляры спадалі, я зноў пабачыла тыя самыя якасці беларусаў, што нас шмат гадоў прымушалі жыць у гэтай краіне і той рэчаіснасці. Не давалі прамаўляць, калі мы пагаджаліся. Усё гэта нікуды не падзелася.
Каб зрабіць Беларусь такой, якою мы хочам яе бачыць, трэба яшчэ шмат працаваць, працаваць як нацыі. Вельмі хочацца проста мець дом і адчуванне, што можна вярнуцца ў сваю краіну. Не хацелася б страціць адчування радзімы. Разам з тым хочацца казаць пра Беларусь як пра краіну, за якую не сорамна. Пра беларусаў – як пра людзей, за якіх не сорамна.