Відавочна, што пасля гэтага канцэрту намі “зацікавіліся”, але ніякіх страшных наступстваў тое не прынесла. Паводле чутак, пра мяне пыталі ва ўніверсітэце, дзе я вучыўся, на гістфаку БДУ. А мо і не пыталі, і ўсё гэта проста чуткі. А яшчэ нам неяк не далі “гастролькі” для сольнага канцэрту гурта. Казалі: канцэрт у Мінску, вы жартуеце?! Страшна не было. Гэта як з песняй: мы яе пішам, запісваем і потым выпускаем у свет. І пасля таго як яна выйшла, можна толькі назіраць за яе лёсам. Тут выдатна пасуе заезджаная папсовая фразачка: рабі, што павінен, і хай будзе тое, што будзе.
Калі нельга выступаць са сваёй музыкаю, то звярнуліся да кавераў. Я прадоўжыў граць у корчмах правераныя праграмы з песень “Сплина”, “Би-2”, “Агаты Кристи”, Джонні Кэша. Не саромеюся гэтага, бо гэта мая праца. Я музыка, я павінен граць і спяваць, тым і займаўся. Натуральна, грошай, на якія можна было б пражыць, гэта не прыносіла. Бывалі такія часы, што мы мелі 1-2 выступы за месяц. А маглі атрымаць добры ганарар на вяселлі. Звычайная справа: вось грошай не было, а вось яны ўжо ёсць.
Шукаў працу, спрабаваў розныя заняткі. Але ўсё, што не звязана з музыкай, мне зусім не ўдавалася. Выкладаць недзе – я ж гісторык з адукацыі – зусім не маё, гэта для мяне вельмі складана. Пра школу нават і думаць не хочацца.