Пасля жніўня ў Гродне звольнілі шмат драматычных актораў, на актораў з Тэатру лялек пачаўся ціск, усе яны былі збянтэжаныя. Шмат людзей павыляталі са сваіх месцаў, свайго асяроддзя. Мы ўсе апынуліся па-за межамі афіцыйнай культуры, у чорных спісах. Я спрабаваў уладкавацца ў Каледж мастацтваў, у метадычны цэнтр, але паўсюль – адмова. З фармулёўкаю, маўляў, вы ж усё разумееце. З артыстамі драмтэатру такая ж гісторыя: нікога нікуды не бяруць на працу.
Мы сабраліся, каб паразмаўляць пра тое, што адбываецца, як з гэтым жыць далей. Паўстала ідэя стварыць рух “Асобы”. Гэта было больш дэкларацыяй для тых, хто разгублены: мы не здаёмся, мы яшчэ плывём, нас не патопіш.
Тыя, хто звольніўся з тэатру, заўсёды жылі ў сваім маленькім асабістым сусвеце і не ведалі, што адбываецца за сценамі іхнага тэатру. А тут – бац, нейкае іншае жыццё. І трэба нешта рабіць, а як? Гэты праект быў дапамогаю разгубленым творцам, якія не маглі знайсці сябе. І спрацавала: у той цяжкі перыяд творцы не засталіся сам-насам з сабою. “Асобы” зладзілі Ноч (не)расстралянай паэзіі, некалькі адукацыйных сустрэчаў “Як гэта працуе” пра тэатральную кухню.
Частка асобаў пазней з’ехала ў Вільню, частка засталася тут. Мы спрабуем нешта рабіць. Але, ясна, пакуль нічога нідзе паказаць не можам, бо адразу апынёмся за кратамі. Любы тэатральны выступ цяпер можна падцягнуць пад некалькі крымінальных артыкулаў – і несанкцыянаванае мерапрыемства, і незаконная прадпрымальніцкая дзейнасць, і што заўгодна яшчэ. Таму робім відэакантэнт, рыхтуем некалькі праектаў.
Фрык-тэатр “Гексаген” цяпер як той кот Шрэдынгера: ён і жывы, і нежывы. Фармальна як тэатр і калектыў ён застаўся ў спісах Цэнтру культуры ды неяк існуе. Але я там больш не працую. Мне нават забаронена ўваходзіць у Цэнтр культуры.
За сябе не асабліва страшна, больш страшна за родных, блізкіх і сяброў. Ходзіш і аглядваешся, гэта ўжо рэфлекс.