З самага дзяцінства я была вельмі чуллівая ды адначасова бясстрашная. Маё бясстрашша паходзіла з таго, што я, магчыма, не да канца ўяўляла сабе глыбіні праблемы ці ўзроўню складанасці задачы. У дзяцінстве ў мяне была гіперкантралявальная мама, якая мяне моцна ахоўвала. І да пэўнага ўзросту я не мела магчымасці сутыкнуцца з рэальнымі цяжкасцямі жыцця. Таму вырасла адначасова наіўнай і рашучай.
Калі б я распавядала камусьці з амерыканскіх сяброў, то сказала б, што паходжу з lower-middle class, то бок з беднай сям’і. Я вырасла ў асяродку савецкай інтэлігенцыі. Прынамсі мая мама, якая працавала інжынеркаю, старалася да яе спрычыніцца, таму ў нас заўжды ў хаце было шмат кніг. Чытанне выхавала ўва мне дапытлівасць. Мне заўжды хацелася нечага большага ў параўнанні з тым, што я мела. І хоць мама ніколі не была феміністкай, яна заўжды мяне вучыла, што адукацыя вельмі важная, што жанчына павінная быць самастойнаю.
Пэўны час мы жылі ў Віцебску ў сямейным інтэрнаце. Акурат на іншым баку дарогі была гімназія, у якую мама мяне аддала. Каб туды трапіць, трэба было прайсці іспыт па англійскай мове, якую, так атрымалася, я вучыла яшчэ ў дзіцячым садку. Гімназія лічылася вельмі прэстыжнай, і мама ўвесь час казала, што я трапіла туды цудам. Таму я пачувалася крыху беднаю сваячкай у гэтай школе для багатых і разумных дзяцей. Але атрымала дастатковую колькасць ведаў і, магчыма, амбіцыяў, каб насуперак свайму бэкграўнду ісці далей.
У школе я моцна захапілася беларускаю гісторыяй і літаратурай. У мяне была вельмі крутая настаўніца беларускай мовы, якая заўважыла маю зацікаўленасць. З дзяцінства ў мяне была прага абараняць слабых. І я палічыла, што беларуская мова – акурат тое, што трэба абараняць. Памятаю, як прачытала аповед “Дзяльба кабанчыка”, ён мяне закрануў да глыбіні душы, я плакала. Мяне так расчуліла гэтая гісторыя пра вясковую бабулю, што я пачала ў школе размаўляць толькі па-беларуску.
Мяне падтрымала мая сяброўка, і мы з ёю былі адзіныя такія на ўсю школу. Я нават вяла па-беларуску ўсе канспекты, хоць прадметы выкладалі на расійскай мове. Атрымліваўся такі сінхронны пераклад. Вядома ж, страшна быць не такой, як усе. Асабліва ў Віцебску, дзе ў той час размаўляць па-беларуску ў тралейбусе ці ў краме было проста выклікам. Я ішла як па мінным полі. І ў мяне ёсць шмат траўматычных гісторыяў – у тым ліку звязаных з аб’юзам на глебе маёй беларускамоўнасці.