Наагул, яго паслухаўшы, я нават не назваў бы гэтага дзядзьку ябацькам. Ён ніякі не перакананы лукашыст. Там за душою наагул ніякай ідэалогіі не было. Гэта, хутчэй, планктон. Як асноўная маса насельніцтва насамрэч.
Яшчэ ў нас быў студэнт васямнаццаці гадоў, зусім зялёны. Ён быў у ступары, яго цэлыя содні калаціла, ён ні слова не мог сказаць. Ён спужаўся настолькі моцна, што мы ледзь вывелі яго з таго ступару. Мы распавядалі кожны сваю гісторыю, ён гэта ўсё слухаў і паціху адышоў.
Адзін быў вельмі зараджаны на дзеянні. Кажа, нас шмат, толькі дайце загад, развалім усё гэтае гаўно. Хлопец гадоў трыццаці, ужо другі ці трэці раз сядаў на содні. Ён казаў, што ў пратэстоўцаў проста няма кіраўніцтва, якое б давала кірункі. Ніхто не можа сабраць нас да кучы і даць загад. Гэты хлопец з авангарду, з тых, хто пачынаў “Пушкінскую”, “Рыгу” і гэтак далей, дзявятага. Ён быў з першых хвілінаў. Распавядаў, што, калі скончылася галасаванне, яны з сябрамі пайшлі. Спачатку яны былі на “Рызе”, а пасля пешшу дайшлі да “Пушкінскай”, і там ужо ўсё астатняе пачалося.
Былі ў камеры айцішнікі, быў гаспадар будаўнічай фірмы, даволі буйная ў яго кантора. Адзін чэл быў з паламанымі рэбрамі, ён, дарэчы, ёсць на адной з вядомых фотак. Калі будзеце пераглядаць хроніку першых дзён, яго два амапаўцы вядуць, а ў яго джынсы распоратыя. Там такая гісторыя, што яго мянты падвялі да аўтазака і не заўважылі, як хлопец уцёк. Але паслізнуўся на траве. І тады яго вельмі жорстка збілі.
Розныя людзі з адрознымі поглядамі на тое, як трэба дзеяць. У кагосьці было жаданне браць у рукі вілы і ісці на барыкады, а ў кагосьці – працягваць мірна хадзіць далей.
Так што большасць за адно, але рознымі шляхамі.