З 2014 года, калі я вельмі ярка пазначыў сваю падтрымку Украіне, мяне перасталі публікаваць у Расіі. Са мною сябравалі, калі я прыязджаў – са мною выпівалі. Але не друкавалі. Ніхто: ні левыя, ні правыя. Адна публікацыя ў “Воздухе”… А да гэтага былі пастаянныя. Як выключылася! І вось такая сітуацыя была да 9 жніўня, а цяпер памянялася. Я быў ці то цяжарам, ці са мною было неяк няёмка. Але раптам нешта прарвалася. І вось цяпер я еду ў Маскву на кватэрнік, і шмат людзей хочуць са мною пабачыцца, мяне пачуць...
Для аўтара вельмі важны адэкватны водгук. Бо калі ты прамаўляеш у вату, гэта надта траўматычна. А тут раптам цябе сталі чуць: у канцы 2020 – пачатку 2021 года адна за адною сталі выходзіць задуманыя кнігі. У тым ліку пераклады на замежныя мовы.
Час і творца вельмі моцна звязаныя. Падзеі і час даюць творцу матэрыял, а творца фіксуе іх, каб пакінуць у гісторыі. У Беларусі ўжо не адняць таго, што было ў жніўні, бо яно запісанае, спетае, намаляванае, выпакутаванае і раздзеленае паміж людзьмі.
– У мяне склаўся цыкл, альбо серыя, якую я назваў “Беларусь перакуленая”. Гэта ў нейкім сэнсе дзённік. Які, вядома, не адлюстроўвае ўсіх перыпетыяў, але ўвогуле я досыць адэкватна выказаўся. Так склалася, і гэта ўжо неадменная частка ўсяго цэлага. Ёсць Вольны хор, ёсць купалаўцы са спектаклямі, якія яны ставяць ужо па-за сценамі свайго тэатру. І ёсць “Беларусь перакуленая”.
Яна перакладзеная цалкам на беларускую ды некалькі іншых моваў і выдадзеная кнігай у Швецыі. Шведы папрасілі ў мяне ўсё, што я напісаў за лета, восень і снежань 2020 года. Я ў храналагічнай паслядоўнасці даслаў ім падбор. Дзіма Плакс гэта ўсё пераклаў. І зрабілі кніжку.