– Са школаю сапраўды было шкада развітвацца. Бо якраз тады стварыўся суперклас, сабраліся фантастычныя дзеці, бацькі. Але дзён гораду, лінеек і афіцыйных імпрэзаў ніхто не адмяняў, я там павінна была працаваць.
Варта аддаць належнае бацькам дзетак. У нас быў дзіцячы ансамбль, з якім мы шмат выступалі і задоўга да жніўня 2020-га распрацавалі адмысловы канцэртавы касцюм “рафаэлка”: белая сукенка з чырвоным паяском. А ўжо пасля выбараў, калі збіраліся зноў на канцэрт, чарговы конкурс, я сціпла задала бацькам пытанне, як адзенем дзяўчатак. І бацькі адзінагалосна адказалі: паводле схемы БЧБ. Была нават дзяўчынка, якая ў якасці экзаменацыйнага твору вырашыла граць “Перемен”. Добра, што кіраўніцтва паставілася з разуменнем, усё прайшло выдатна.
Мы з мужам разумелі, што ў мяне ў любым выпадку хутка пачнуцца праблемы. І ў Лёшы таксама: з ягонага асяроддзя людзей, якія раней праходзілі паводле адміністратыўных справаў, пачалі выклікаць зноў. Але ўжо вінаваціць паводле крымінальных артыкулаў. Таму пастанавілі не чакаць моманту, калі трэба было б уцякаць уначы, шукаць нейкія абыходныя шляхі-сцежкі, і вырашылі зʼехаць самі.
Бацькі, дарэчы, мяне заўсёды падтрымлівалі. Калі мяне ў 16 гадоў затрымалі, то яны не задавалі пытанняў, толькі турбаваліся, ці цэлая я. Але на наступныя мітынгі мне было хадзіць забаронена. Брат – хоць ён і малодшы – хадзіў, а я не магла. Нават не праз забарону бацькоў, а хутчэй праз уласны стан. Бабуля таксама – гэта проста цуд! – усё разумее, хоць і жыве ў вёсцы, дзе няма інтэрнэту, а ёсць толькі дзяржаўнае тэлебачанне. Цяпер яна клапоціцца пра нашага ката, якога мы не маглі ўзяць з сабою.
Ката, дарэчы, мы падабралі каля Акрэсціна, калі перадавалі перадачу маёй затрыманай сяброўцы. Тады падумалі: няхай хоць нехта пасля гэтага месца пабачыць лепшае жыццё. Мы яго вымылі, вылечылі ад лішаю і выгадавалі.