Адзін з нашых самых эпатажных тэатральных рэжысёраў – Юрый Дзівакоў – больш не ўзбагачае беларускай сцэны. Летась ён з’ехаў з Беларусі, калі праца ў тэатры татальнай дыктатуры для незалежных аўтараў канчаткова страціла сэнс. Хутка з’явіўся на польскай сцэне: аўтар “Крыжовага паходу дзяцей” і “Песні песняў” паставіў у Варшаве задзірлівую “Насцю”. І праект зажыў добрым жыццём. Пагаварылі з Юрыем пра тэатр на плыце, гады перад рэвалюцыяй і страчаныя (ці пастаўленыя на паўзу) праз яе магчымасці.