А ў 2020-м усё было інакш. Гэтыя бясконцыя чэргі, каб падпісацца за Святлану Ціханоўскую, мітынгі па ўсёй Беларусі, якія Святлана збірала. Было бачна, як шмат людзей хочуць пераменаў. У розных гарадах, не толькі ў Мінску.
Мы з "РСП" у Брэсце гралі канцэрт на падтрыманне Святланы Ціханоўскай. Я ў Брэсце наагул першы раз у жыцці бачыў ажно столькі людзей разам. Фізічна бачна, як шмат людзей супраць, і калі вывешваюць 80 % супраць, то няма цэнзурных словаў для рэакцыі.
Калі б Лукашэнка намаляваў сабе 52 %, усе б казалі, маўляў, так, ён зноў хлусіць, але што зробіш. Але Лукашэнка не мог па-іншаму. Ён помслівы. Ён альфа-самец, яму трэба сотачку выбіваць – усіх зрабіць. Думаю, яму дарадцы казалі: "Аляксандр Рыгоравіч, давайце менш намалюем. Не будзем дражніць народу". Але я спрабую зразумець ягоную логіку: ён відавочна не мог дапусціць, каб рэйтынг знізіўся адносна папярэдне маляваных лічбаў. Ён не мог сабе такога дазволіць. А ў выніку такі падыход згуляў з ім кепскую гульню.
Народ дазволіў сабе думку, што прэзідэнтам можа быць жанчына. Можа, Лукашэнка думаў, што людзі падумаюць, кшталту: "О божа, жанчына… Не! Лепш ужо за Лукашэнку". Такія каментары я бачыў. Але ў выніку людзі з такім падыходам апынуліся ў заўважнай меншасці. Большасць сказала, што жанчына-прэзідэнт – крута!
І тое, што Лукашэнка так несур’ёзна да Святланы Ціханоўскай як жанчыны-кандыдата паставіўся, маўляў, не канкурэнтка – чарговы ягоны моцны пракол. Першы быў, калі не стаў супрацьстаяць ковіду, пагнаў дзяцей у школы, а мамкі большасць малых пакінулі дома, аслухаліся начальства. Можа, упершыню за ўвесь час лукашэнкаўскага кіравання.