Калі чуў жывую гаворку, гэта было настолькі натуральна! Я зразумеў, што і сам з гэтым жыву. Мне бракавала глыбіні, каранёў, якія я хацеў увесь час у сабе знайсці. З часам стаў глыбей цікавіцца гісторыяй, нашымі сімваламі, пісьменнікамі, шмат чытаў. І мова загучала знутры.
Як ні дзіўна, дапамаглі замежныя гастролі. Я бачыў, што ва Украіне галоўная мова ўкраінская, а калі яны размаўляюць па-расійску, то мова ўспрымаецца проста як сродак камунікацыі. Яна для іх другая паводле значнасці. А чаму ў нас не так? Таму, калі выязджаў за мяжу, увесь час размаўляў па-беларуску, там гэта было нескладана. Цяжэй было, ужо вярнуўшыся ў Беларусь, захаваць гэтую беларушчыну ў паўсядзённасці. Асабліва ў Мінску, дзе большасць майго тагачаснага акружэння была расійскамоўная. А пазней проста ляніва стала штораз пераключацца. І аднойчы канчаткова для сябе вырашыў застацца беларускамоўным.
Самы першы музычны праект у мяне быў у Тарчылаве, потым з хлопцамі ў Магілёве мы арганізавалі гурт, я нават не памятаю назваў. А ўжо на трэцім курсе Акадэміі музыкі, у 2008 годзе, мы стварылі Fratrez. Праз яго хацелі паказаць глыбіннае адчуванне музыкі, імкнуліся пісаць музычныя творы на аснове імправізацыяў, нашых перажыванняў, спрабавалі займацца сінтэзам розных стыляў, выкарыстоўваючы фанемныя спевы на розных мовах. Я тады спяваў і на латыні, і па-старажытнагрэцку.