Мы доўга агучвалі “1984”. Гэта была цяжкая, нават тытанічная праца. Але зноў жа – першы матэрыял сусветнага значэння, які ёсць на беларускай мове. Мне вельмі хацелася, каб ён быў агучаны. Я ведаю людзей, якія ўпершыню пачулі гэтую кнігу. І пачулі яе на беларускай мове.
Што датычыць купалаўцаў, тут таксама складана. Часам мы выпускаем праект паводле класікі сусветнай літаратуры, напрыклад “Страх” (твор Бэртальда Брэхта “Страх і галеча Трэцяга Райху”. – Заўвага аўт.), то я думаю: калі ты сядзіш у Беларусі, то і так шукаеш вяроўку, на якой бы павесіцца. Бо цяжка. А тут табе даюць кантэнт, ад якога яшчэ больш хочацца павесіцца. А які сэнс тады? Але камусьці гэта дапамагае правесці нейкія паралелі: такое ў гісторыі ўжо было, гэта страшныя цыклы, якія паўтараюцца. Можна паглядзець на сітуацыю з іншага боку. Ёсць людзі, якіх гэта падтрымлівае, бо мастацтва ў Беларусі цяпер зводзіцца да ідэалагічна выверанага, а тэатр заўсёды павінен быць у супраціве. Інакш тады навошта?
Падчас рэвалюцыі нарадзілася новая хваля песняў, вершаў, карцінаў. Гісторыю перапісваюць тысячу разоў ды інтэрпрэтуюць па-рознаму. А тут гісторыя, якая адбываецца цяпер. Ты яе бачыш, ты яе сведка. І таму, калі творчасць камусьці дапамагае цяпер, у гэтым ёсць сэнс.