Я з творчай сям’і, мастацтва атачала мяне з дзяцінства. Я заўжды маляваў, гэта асноўнае, да чаго я відавочна меў здольнасці. І было зразумела, што мастацтва стане маёй прафесіяй. У дадатак думаў займацца музыкаю ці пісьменніцтвам.
Паколькі я вучыўся ў Парнаце [Гімназія-каледж мастацтваў імя В. Ахрэмчыка. – Заўвага рэд.], з юнацтва быў палітычна ангажаваны. Мы хадзілі на мітынгі ды акцыі. Гэта было натуральна для парнатаўцаў. Зрэшты, як і для глебаўцаў, сярод якіх хапае беларускіх музыкаў і, вядома ж, мастакоў. У Парнаце была вольная атмасфера, адносная свабода ў выказваннях. Мы рабілі, напрыклад, працы з вусатым мужыком і бел-чырвона-белымі стужкамі. То бок дазвалялі сабе алегорыі, хоць і на закрытых праглядах.
Атачэнне ў Парнаце, безумоўна, мяне сфармавала, а яшчэ – панк і гранж-музыка, тусоўкі і сэйшаны ў клубах, такіх, як NC (ён быў на цяперашняй Кастрычніцкай да таго, як яна стала тою самаю), “Сафары”, “28”, і, вядома, “Рэактар”. Таксама паўплывала на мяне жыццё ў мікрараёне Паўднёвы Захад, пабудаваным у канцы 1980-х – пачатку 1990-х гадоў. Навабуды ў ім суседнічаюць са старажытнымі курганамі IX–X стагоддзяў. Пустэльныя сюррэальныя краявіды раёну ў дзяцінстве стваралі дзіўныя перажыванні, быццам я на іншай планеце. З майго паверху былі бачныя супрэматычныя блокі, поле і сонца, якое сядае за гарызонт. А ў двары – тысячагадовыя курганы.
Думаю, гэта адбілася і на маім мастацтве: адсюль з’явіліся тэмы гісторыі, архітэктуры, будучыні.
Пасля Парнату я паступіў у Акадэмію мастацтваў на графіку. Але досыць хутка зразумеў, што надалей не збіраюся афармляць кніг, рабіць прынтоў і афортаў. Пачаў шукаць іншыя формы выяўлення, сумяшчаць канцэптуальнае мастацтва з акадэмічнай адукацыяй, падыходзіць да сваёй адукацыі з крытычнага пункту гледжання.