– Адным з самых крутых выступаў у вашай кар’еры цяпер можна лічыць канцэрт перад кардонам сілавікоў блізу Палацу незалежнасці. Вам тады не было страшна?
– Ён стаў прышпільным назаўтра, калі я прачнуўся сусветна вядомым. Як толькі відос з’явіўся ў Facebook – пачалося: яго ўбачылі хіба сотні мільёнаў чалавек. Я ў той дзень, пакуль ішоў да Палацу незалежнасці, сыграў, можа, пяць такіх канцэртаў. Самы для мяне прыгожы быў на скрыжаванні ля ГУМу: я залез на слупок, хоць было нязручна, вакол адразу сабраліся людзі, нехта павылазіў з вокнаў. У кожным месцы, дзе людзі спыняліся, я даставаў гітару і граў.
Перад сілавікамі быў апошні канцэрт на той дзень, пасля яго ўсе адразу пачалі разыходзіцца, я нават пачуў, як нехта сказаў, маўляў, на сёння я бачыў усё. Таму мая роля была, хутчэй, адмоўная. У галаве нешта было пасля смерці Тарайкоўскага, але для мяне натуральна граць перад людзьмі. Да таго ж я прызвычаіўся да амапаўцаў, якія “ахоўваюць” на канцэртах. Прынамсі ім падаецца, што яны ахоўваюць, бо звычайна проста хамяць людзям. Для мяне тады ўвогуле не было нічога такога, чаго я не бачыў. Кожную выбарчую кампанію “пераможцы” даказвалі сваю легітымнасць тым, што разганялі людзей дубінамі. Звыклы ландшафт. Толькі гэтым разам нас паўмільёна.
Я быў метраў за 10 ад кардону, калі пачуў, як яны ўзнялі шчыты, прайшла нейкая каманда. Я падумаў: чаму яны ўспрымаюць мяне як небяспеку? Я ж проста спяваю! Тады азірнуўся і ўбачыў, што сотні тысяч асобаў як бы сунуцца за мной. Я нават зрабіў жэст, маўляў, не, мы не будзем затоптваць гэтых сілавікоў. Праз тыдзень людзі ўжо спакойна падыходзілі да шчытоў, нешта на іх пісалі. Псіхалагічны бар’ер быў разбураны.