У гэтым і палягае вялікая драма людзей, якія прысвяцілі шмат свайго часу ў асэнсаванне таго свету, у якім мы жывем. Асэнсаванне прыроды беларускай улады. Асэнсаванне сутнасці беларуса. І ў выніку ў мяне ёсць падазрэнне, што не толькі я – ніхто нічога не разумее. І гэта, натуральна, крыўдна.
Гэта мая асабістая драма. Выдаткаваць два дзясяткі гадоў свайго жыцця, каб заглыбіцца і зразумець, лічыць, што штосьці зразумеў. І свет для цябе, і людзі па абодва бакі барыкады больш-менш зразумелыя. Усе гэтыя разважанні былі жалю вартыя. Бо нашых людзей ты не ведаў. І людзей з супрацьлеглага боку таксама не ведаў.
Мяжы іхнай трываласці, ступені іхнай перакананасці, матывацыяў – і беларускі 2020 год, і ўварванне Расіі ва Украіну… Усё ж гэта таксама дастаткова нечакана. Як заўсёды, статыстычна яно ў цэлым адпавядае чаканням. Але ў дэталях яно абсалютна не ўкладаецца ў галаве.
З гэтым магчыма зжыцца, змірыцца. І, найбольш верагодна, так і будзе. Знойдзем нейкія тлумачэнні праз нейкі час. Але раскладаючы трагедыю на эпізоды і разумеючы, што дробныя эпізоды абсалютна як цаглінка да цаглінкі ўкладаюцца, яны ўяўляюць сабою пэўную светаглядную канцэпцыю (нават з боку Расіі). Натуральна, зразумець яе цяжка.
Я ніколі не забуду допісу Уладзіміра Мацкевіча: маўляў, навошта вам свае меркаванні, вазьміце маё. Я амаль што цытую. Вы, людзі, якія нічога не разумеюць, бо ў вас няма інструментарыю, магчымасці штосьці прааналізаваць глыбінна, у вас няма метадалогіі, вось навошта вам уласнае меркаванне, што вы з ім гойсаеце? Вось ёсць гатовыя: выбірайце, якое вам падабаецца, і карыстайцеся. І вось людзі ў Расіі карыстаюцца чужымі гатовымі меркаваннямі.
Расія цяпер жыве ў салодкай мары Уладзіміра Мацкевіча. Не зважаючы на тое, што Уладзімір Мацкевіч жыве цяпер далёка не ў сваёй салодкай мары (На момант рыхтавання матэрыялу застаецца за кратамі. – Заўвага рэд.). Зычу яму, натуральна, мужнасці, здароўя, выйсці і быць шчаслівым.
І дамагчыся ўсяго, чаго ён хацеў для сябе. Але не для мяне, спадзяюся.